"CZŁOWIEK NIETOPERZ" - JO NESBØ

Gdy czytam krótką okładkową recenzję duńskiego dziennika Kristeligt Dagblad opisującą "Człowieka nietoperza" jako książkę zaskakującą i zapewniającą dynamiczną akcję, zastanawiam się, czy w Danii brakuje dobrych kryminałów, czy może ja czegoś nie doczytałam w lekturze Jo Nesbø. Miałam chętkę na tego autora już od dość dawna. Nie wiem, czy była ona powodowana ogólną popularnością samą w sobie, czy może charakterystycznymi tytułami książek (dalsze części to: "Karaluchy", "Czerwone gardło", itp.), ale uważałam norweskiego pisarza za swego rodzaju pewnik na mojej czytelniczej drodze. Wszystko było dobrze dopóki... nie zaczęłam czytać.

Już na wstępie musiałam wrócić w czasie do ery walkmanów i lat 90-tych, a do tego, przenieść się na kontynent australijski, by poznać bliżej świat plemienia Aborygenów. I tak, jak powrót do przeszłości nie raził mnie wcale, tak pojawienie się norweskiego policjanta Harry'ego Hole w australijskim Sydney zupełnie do mnie nie przemówiło. Jakoś nie potrafiłam wyczuć australijskiego klimatu mimo, że sam pomysł na miejsce, jak również kultura i historia życia Aborygenów, wydawały mi się obiecujące. Autor miał dobry pomysł i chciał bardzo dobrze, ale coś nie wypaliło. Jak dla mnie, tym zgaszeniem zapałki było błahe i małostkowe potraktowanie ludów aborygeńskich, a w zamian skupienie się na nużącej i niestety często już mielonej trudnej przeszłości głównego bohatera.

Gdyby Harry był policyjną szychą w Norwegii, albo detektywem z sukcesami w garści, nie miałabym nic przeciwko niemu, ale to nie taki bohater został przedstawiony czytelnikowi. Harry Hole jest bowiem policjantem z tak zwaną przeszłością, na którą składa się głównie alkohol, kilka poranionych miłości, a do tego traumatyczne wydarzenie w policyjnej karierze, które zostawiło sztandarową bliznę na jego sumieniu. Zamiast inteligentnego i błyskotliwego policjanta, trafiamy na nudnego, wręcz przeźroczystego pana po trzydziestce, któremu brakuje wszystkiego, aby zostać jakkolwiek lubianym bohaterem. Przy śledztwie nie błyska inteligencją (poza kilkoma fragmentami ostatnich stron), przy kobiecie okazuje się być banalny i kruchy, a w życiu jest zwykłym nieporadnym, pozbawionym silnej woli, słabeuszem. 

Niezbyt chwytliwym pomysłem było wprowadzenie do powieści fragmentów, które spokojnie można nazwać mianem mistycznych, zbyt fikcyjnych. Wynikały one z opowieści i legend, ale ich wprowadzenie było dla mnie kulą u nogi. Próbowałam przebrnąć przez te rozdziały, by nadziać się wreszcie na jakiś wabik, który pozwoliłby mi nacieszyć się samym wątkiem kryminalnym, stworzonym przez norweskiego autora.

A wątek prowadzonego śledztwa był tym, dla którego nie odpuściłam czytania. Choć sama fabuła i prowadzenie śledztwa zostały rozwleczone wręcz karygodnie, nie posuwały się przez pół książki wcale, to prowadzona sprawa okazała się mieć dość dobrze odziane zakończenie, nawet napiszę, że niespodziewane. Co ważne, historyjki i przedstawiana po łebkach kultura Aborygenów również okazują się mieć wpływ na wynik prowadzonego śledztwa. Ostatecznie i Harry włącza prąd, zaczynając świecić myśleniem wręcz na kilometr.

Po pierwszym tomie wiem, że w kolejnych będę nadrabiała proces lubienia Harry'ego, bo wierzę, że znajdę haczyk, na który on mnie złapie. Ja tak łatwo się nie poddaję, tym bardziej, że opinie o kolejnych częściach cyklu zachęcają, by przemęczyć się delikatnie przez pierwsze dwa tomy i później delektować się prawdziwymi umiejętnościami pana Nesbø.